ទើបដឹងរសជាតិបុរស ព្រោះខ្ញុំជាស្រីស្រឡាញ់ស្រី

 

ខ្ញុំកំពុងអង្គុយរៀនក្នុងថ្នាក់មួយ នៃវិទ្យាល័យបាក់ទូក ស្រាប់តែទូរសព្ទរោទ៍ ខ្ញុំប្រញាប់ចុចលើក ហើយឱនទាបនិងតុ និយាយតិចៗ៖ «អាឡូម៉ាក់! ខលមកខ្ញុំធ្វើអី កំពុងរៀនផង»។ ម៉ាក់ខ្ញុំឆ្លើយទាំងសម្លេងអួលដើមក៖ «មកផ្ទះលឿនមក បងឯងចងកស្លាប់បាត់ហើយ»។

ខ្ញុំធ្លាក់ថ្លើមក្ដុក ប្រមូលសៀវភៅញាត់កាបូប ហើយសុំគ្រូចេញមកផ្ទះយ៉ាងលឿន។ សម្លេងទ្រហោយំពេញផ្ទះ ខ្ញុំចុះពីលើម៉ូតូឃើញបងស្រីដែលធ្លាប់ប្រលែងលេងជាមួយគ្នា ដេកស្ដូកស្ដឹកគ្មានវិញ្ញាណ មុខខ្មៅជាំ។ ខ្ញុំយំស្ទើរគាំង ព្រោះគាត់ជាមនុស្សដែលខ្ញុំគោរពស្រឡាញ់បំផុត បន្ទាប់ពីម៉ាក់។

មិនគួរណាដោយសារតែប្រុសម្នាក់ ធ្វើឲ្យគាត់ដាច់ចិត្តបញ្ចប់ជីវិតខ្លួនឯងបែបនេះសោះ។ ចាប់ពីថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមស្អប់មនុស្សប្រុស ហើយខ្លាចពាក្យថាសង្សារទាំងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្គាល់សោះ ក៏ព្រោះពាក្យនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំ បាត់បង់អ្នកជាទីស្រឡាញ់ក្នុងជីវិត។

ក្រោយគាត់ស្លាប់ ខ្ញុំប្រែជាចូលចិត្តមើលរឿងកាប់ចាក់ បាញ់ប្រហារ ពិសេសរឿងបរទេសមួយ ដែលតួស្រីជាមនុស្សរឹងមាំ ក្លាហាន មិនចាញ់មនុស្សប្រុស ហើយគាត់ជានារីស្រឡាញ់ភេទដូចគ្នា (Lesbian)។

ជាក្មេងស្រីវិទ្យាល័យម្នាក់ ខ្ញុំផ្ដើមចូលចិត្តស្លៀកខោជើងវែង ពាក់អាវយឺត និងពាក់អាវសឺមីដៃខ្លីចំហទ្រូង លាត់ដៃឡើងលើ មានតែពេលទៅសាលាប៉ុណ្ណោះដែលខ្ញុំស្លៀកសំពត់។ មែនហើយ គឺខ្ញុំចម្លងស្ទីលតាមនារីក្លាហានក្នុងកុនបរទេសមួយនោះ ព្រោះគាត់មិនទន់ជ្រាយ ឲ្យពួកប្រុសៗមើលងាយបានទេ។

ក្រៅពីតែងខ្លួនបែបនេះ ខ្ញុំបានចូលហាត់តេក្វាន់ដូ និងមានមិត្តភក្ដិភេទប្រុសជាច្រើន ហើយមិត្តភក្ដីស្រីៗ កាន់តែខ្សត់ទៅ។ ពេលខ្លះខ្ញុំអង្គុយមុខកញ្ចក់ ហើយសួរខ្លួនឯងថាហេតុអ្វីបានខ្ញុំធ្វើបែបនេះ? ធ្វើបែបនេះត្រូវទេ? ពេលខ្លះដឹងថាមិនត្រូវ តែក្នុងចិត្តប្រកែកថា មិនអាចត្រលប់ក្រោយបានទេ។

ល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យមួយនោះ ខ្ញុំកំពុងរៀបចំខ្លួនចេញក្រៅ ម៉ាក់ដើរចូលមកទាញដៃខ្ញុំ ឲ្យឈរទល់មុខគាត់ ហើយសម្លឹងមុខខ្ញុំដោយខ្សែភ្នែកកាច។ «រាល់ថ្ងៃហ្នឹង មានដឹងថាខ្លួនឯងកំពុងធ្វើអីខ្លះអត់? ស្លៀកពាក់ចឹងគិតថាសមណាស់ទៅអី? ចេញចូលផ្ទះម្ដង អ្នកជិតអ្នកខាងគេតាមមើលទាល់តែដាច់កន្ទុយភ្នែក។ គេនិយាយដើមឡើងសុសអស់ហើយ ម៉ាជួរផ្លូវផ្ទះយើងហ្នឹង ឲ្យដឹងខ្លួនផង។»

ខ្ញុំតមាត់គាត់របៀបខឹង៖ «គេថាអីថាទៅម៉ាក់ មិនមែនទៅសុំបាយពួកអស់ហ្នឹងណា។» ម៉ាក់ក្ដាប់ដៃខ្ញុំកាន់តែខ្លាំង រួចគំហកខ្ញុំ៖ «តែម៉ាក់នេះវាខ្មាសគេដឹងទេ! ស្រីមិនចំស្រី ប្រុសមិនចំប្រុស តាំងពីដើមមកហើយ ខ្មែរយើងមិនដែលឲ្យតម្លៃមនុស្សចឹងទេណា៎!»

ម៉ាក់គ្រវាសដៃខ្ញុំចោល ហើយដើរចេញទាំងខឹង។ សម្រួលអារម្មណ៍ខ្លួនឯងបន្តិច ខ្ញុំនៅតែចេញទៅក្រៅដដែល ព្រោះណាត់ ស្រីលីន រួចហើយ ថាទៅញ៉ាំអីជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំរាប់អានគេជាងកន្លះឆ្នាំហើយ ហើយរាល់លើកពេលចេញក្រៅជាមួយគ្នា ខ្ញុំតែងរកកន្លែងលាក់កំបាំង ហើយយើងតែងធ្វើរឿងលើគ្រែជាមួយគ្នា បើទោះជាប្រើបានត្រឹមតែអណ្ដាត និងម្រាមដៃក៏ដោយ។

ស្រីលីន ជាក្មេងស្រីដ៏ស្អាតម្នាក់ តែនាងព្រមស្រលាញ់ខ្ញុំ ជាស្រីដូចគ្នា ចំណែកខ្ញុំឲ្យតែគេស្រលាញ់ សុខចិត្តចំណាយគ្រប់យ៉ាងយកចិត្តគេ។ស្គាល់គ្នាដំបូងក្នុងខែមិនា ស្រីលីន ទារខ្ញុំទិញទូរសព្ទថ្មី ២ខែក្រោយ ក៏ត្អូញថា ម៉ាក់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺយកលុយឲ្យពេទ្យអស់ ខ្វះលុយបង់សាលា ខ្ញុំក៏ចេញឲ្យ។ ខ្ញុំមិនប្រកែកទេ រាល់សំណើររបស់នាង ហើយរឹតតែហារមាត់ថាទេមិនរួចទៀត ពេលឮពាក្យត្អូញត្អែរ និងលួងលោមដ៏ពូកែរបស់ស្រីលីន។

មិនយូរមិនឆាប់ ដូចអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់លួចគិត អាលីន រាប់អានខ្ញុំ គ្រាន់តែសម្លឹងរកផលប្រយោជន៍ពីខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ តាមពិតគេមានសង្សារពិតប្រាកដជាមនុស្សប្រុស។ រឿងក្ដុកក្ដួលដ៏ធំទី២ បានចូលមកក្នុងជីវិតខ្ញុំទៀតហើយ ខ្ញុំគេងយំដូចកាលបងស្រីខ្ញុំស្លាប់អញ្ចឹង។

ឱ បេះដូងខ្ញុំអើយ ខំគេចពីមនុស្សប្រុស បែរជាមកជួបមនុស្សស្រីក្បត់ដដែល។ ពិបាកចិត្ត ខ្ញុំយំដល់ខ្សោះទឹកភ្នែក ក៏នឹកឃើញពួកម៉ាកប្រុសៗ នៅសាលាតេក្វាន់ដូជាមួយគ្នា។ មិនបង្អង់យូរ ខ្ញុំតេទៅបបួលពួកហ្នឹងផឹកកាត់សាញម្ដង។

ទៅដល់ហាងផឹកស៊ីម្ដុំបឹងត្របែក វឌ្ឍនៈ នៅអង្គុយចាំមុនគេ គ្រាន់តែឃើញខ្ញុំភ្លាម គេស្ទុះមកសួរនាំខ្ញុំ ហើយព្យាយាមនិយាយឲ្យខ្ញុំកាត់ចិត្តពីស្រីលីន។ បើកវង់ក្រចកបន្តិច ក្នុងចំណោមមិត្តភក្ដិប្រុសៗ៤ ៥នាក់នៅសាលាតេក្វាន់ដូ វឌ្ឍនៈ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលយកចិត្តទុកដាក់ខ្ញុំជាងគេ ព្រោះគេលួចស្រលាញ់ខ្ញុំ តែមិនហ៊ានប្រាប់ ដោយសារដឹងថាខ្ញុំជា Lesbian។

ជល់កែវទៅមក ម៉ោងជាង១១ ខ្ញុំស្រវឹងស្ទើរអស់ម្ចាស់ការហើយតែចង់តតង់ទី២នៅក្លឹបទៀត។ ទៅដល់ Spark គេរាំទាំងអស់ ចំណែកខ្ញុំដេកបត់កនៅសាឡុង។ មានអារម្មណ៍ថាធ្ងន់ៗ ក៏ផ្ដើមបើកភ្នែកទាំងសើងមម៉ើង ស្រាប់តែឃើញ វឌ្ឍនៈ កំពុងទ្រោបថើបត្រដុសដើមទ្រូងខ្ញុំ ខ្ញុំប្រឹងបម្រះអស់ពីខ្លួន តែរើមិនរួចដោយសារអំណាចសុរា។ គេព្យាយាមធ្វើឲ្យខោខ្ញុំចេញផុតពីខ្លួន រួចចាប់ញែកជើងទាំងពីររបស់ខ្ញុំចេញ ហើយ……។

ប្រហែលជាង៣នាទី រឿងដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ជួបសោះក្នុងជីវិត បានធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា កំពុងហោះហើរក្នុងពិភពមួយដ៏អស្ចារ្យ ពិបាកនឹងពណ៌នា គឺវាខុសគ្នាឆ្ងាយសែនឆ្ងាយ ពីអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ប្រព្រឹត្តជាមួយស្រីលីន។

«ឱព្រះអើយ នេះហើយជារសជាតិពិត នៃជីវិតផ្លូវភេទរបស់មនុស្សលោក»

ទម្រាំដល់មេឃភ្លឺ យើងទាំងពីរដើរកាត់ផ្លូវដដែលនេះ៣លើកទៀត។ ពេលចេញពីអូតែល ទាំងខ្ញុំ និង វឌ្ឍនៈ គ្មាននិយាយរកគ្នាមួយម៉ាត់ ហើយក៏បែកផ្លូវទៅផ្ទះរៀងខ្លួន។

មកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំអង្គុយស្ដាយពេលវេលា ដែលចំណាយឥតប្រយោជន៍ទៅលើភាពជា Lesbian ស្ដាយប្រាក់កាស ដែលស្រីលីនបោកយកទៅចាយ ស្ដាយដែលធ្វើឲ្យអ្នកផងមាក់ងាយ ស្ដាយដែលធ្វើឲ្យម៉ាក់ពិបាកចិត្ត និងខ្មាសគេឯង។

ខ្ញុំប្រមូលខោអាវធ្លាប់ស្លៀកទាំងអស់ ទៅបរិច្ចាគឲ្យមណ្ឌលកុមារកំព្រា។ ខ្ញុំសំពះសុំទោសម៉ាក់ចំពោះរឿងកន្លងមក ធ្វើឲ្យគាត់ខូចចិត្ត និងបាក់មុខបាក់មាត់ ហើយរៀបរាប់ដំណើររឿងកាលពីយប់នោះប្រាប់គាត់។ ម៉ាក់ស្រក់ទឹកភ្នែក ឱបខ្ញុំ ដៃម្ខាងអង្អែលក្បាលខ្ញុំ និយាយទាំងអួលដើមក៖ «អរគុណណាស់កូន កូនសម្រេចចិត្តត្រូវណាស់ ម៉ាក់មិនប្រកាន់កូនទេ ហើយបើ វឌ្ឍនៈ នោះ គេច្បាស់លាស់ជាមួយកូនហើយ ឲ្យគេចូលម៉ោ»

មកទល់ពេលនេះ វាមានរយៈពេល៤ឆ្នាំហើយ ដែលខ្ញុំ និងបងវឌ្ឍនៈរួមរស់ជាមួយគ្នាជាប្ដីប្រពន្ធ។ អរគុណបងសម្លាញ់ ដែលបានផ្ដល់កូនប្រុសដ៏ស្រស់ស្អាតមួយដល់អូន។ ពិភពលោកនេះ អូនប្រគល់ជូនបង និង ដូណាល់ ហើយ ព្រោះអ្នកទាំងពីរបានធ្វើឲ្យអូនស្គាល់ពាក្យថា សុភមង្គល យ៉ាងពិតប្រាកដ។ បើគ្មានបងទេ ម្ល៉េះអូនប្រហែលជាត្រូវចំណាយជីវិតចោលទទេ ទៅក្នុងភាពជា Lesbian បាត់ទៅហើយ៕

ចែករំលែកទៅកាន់

Share on FacebookPlus on Google+